ค้นหาหมวดอักษร พ

ค้นหาจาก : คำศัพท์ ความหมาย

 

ค้นหา

ค้นหาคำศัพท์แบบเร่งด่วน

• ความหมายของคำว่า ' พิริย, พิริยะ '

  พิริย, พิริยะ  หมายถึง [พิริยะ] น. ความหมั่น, ความกล้า; คนกล้า, คนแข็งแรง, นักรบ.(ป. วิริย; ส. วีรฺย ว่า ความหมั่น, ความกล้า).

คำที่ใกล้เคียงกัน

• พิริย, พิริยะ

  [พิริยะ] น. ความหมั่น, ความกล้า; คนกล้า, คนแข็งแรง, นักรบ.(ป. วิริย; ส. วีรฺย ว่า ความหมั่น, ความกล้า).

• พิริยพฤนท์

  [พิริยะพฺรึน] น. หมู่นักรบ, พลนักรบ. (ป. วิริย + ส. วฺฤนฺท).

• พิริยโยธา

  น. พลรบผู้กล้าหาญ. (ป. วิริย + โยธา).

• พิรี้พิไร

  ว. มัวทําโน่นนิดนี่หน่อย, อ้อยอิ่ง, ตะบิดตะบอย, เช่น ทำพิรี้พิไรมัวพิรี้พิไร.

• พิรุณ

  น. ฝน; ชื่อเทวดาแห่งนํ้า เทวดาแห่งฝน เรียกว่า พระพิรุณ.(ป., ส. วรุณ).

• พิรุธ

  ก. ผิดปรกติ, มีอาการน่าสงสัย, เช่น แสดงอาการพิรุธ ทำพิรุธ.(ป., ส. วิรุทฺธ).

• พิรุฬห์

  [พิรุน] ว. งอกงาม, เจริญ. (ป. วิรุฬฺห; ส. วิรูฒ).